در سوره نساء آیه چهارم می خوانیم:
وَ آتُوا النِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ نِحْلَةً فَإِنْ طِبْنَ لَکُمْ عَنْ شَیْ‏ءٍ مِنْهُ نَفْساً فَکُلُوهُ هَنِیئاً مَرِیئاً
ترجمه:
و مهر زنان را (به طور کامل) به عنوان یک
بدهى (یا یک عطیه) به آنها بپردازید، و اگر آنها با رضایت خاطر چیزى از آن
را به شما ببخشند آن را حلال و گوارا مصرف کنید.
تفسیر:
" نحلة" در لغت به معنى بدهى و دین آمده،
و به معنى بخشش و عطیه نیز هست،" راغب" در کتاب مفردات مى‏گوید: به عقیده
من این کلمه از ریشه" نحل" (به معنى زنبور عسل) آمده است زیرا بخشش و عطیه
شباهتى بکار زنبوران عسل در دادن عسل دارد.
توجه داشته باشید که در آغاز آیه براى حفظ
حقوق زنان با صراحت دستور میدهد که باید تمام مهر را به آنان پرداخت کنند،
ولى در ذیل آیه براى احترام گذاردن به احساسات طرفین و محکم شدن پیوندهاى
قلبى و جلب عواطف میگوید:
فَإِنْ طِبْنَ لَکُمْ عَنْ شَیْ‏ءٍ مِنْهُ نَفْساً فَکُلُوهُ هَنِیئاً مَرِیئاً.
" اگر زنان با رضایت کامل خواستند مقدارى از مهر خود را ببخشند براى شما حلال و گوارا است"
تا در محیط زندگى زناشویى تنها قانون و مقررات خشک حکومت نکند بلکه بموازات آن عاطفه و محبت نیز حکمفرما باشد.
اگر به تاریخ نظری بیندازید، کاملا متوجه
خواهید شده که؛
در عصر جاهلیت نظر به اینکه براى زنان ارزشى قائل نبودند،
غالبا مهر را که حق مسلم زن بود در اختیار اولیاى آنها قرار میدادند، و آن
را ملک مسلم آنها میدانستند گاهى نیز مهر یک زن را ازدواج زن دیگرى قرار
میدادند به این گونه که مثلا برادرى، خواهر خود را به ازدواج دیگرى در
مى‏آورد که او هم در مقابل، خواهر خود را به ازدواج وى درآورد، و مهر این
دو زن همین بود.ادامه مطلب...